Wat een bijzondere intense vervelende mooie vermoeiende rijke week. Begrijp jij ‘m nog?
Vol van nieuwe ervaringen, dat zeker.
Maandag. Voor het eerst doe ik een Droomtour voor een bedrijf, als afsluiting van hun team/visiedag. We doen eerst oefeningen om wat dichter bij het gevoel te komen, en de focus: wát wilden ze na deze intensieve visiedag? Dan neem ik ze visualiserend mee op inspiratietour. Alsof ze een week op pad gingen langs hun inspirators.
Achteraf blijkt hoe lastig het voor ze is om naar dat gevoel te gaan. Een manager zei bijvoorbeeld:
Het klinkt zweverig maar ik kan ontspannen van muziek.
Hij zou in eerste instantie vooral bezig zijn met werken. Het feit dat hij ‘zweverig’ zei verontrustte mij. Wat straalt hij in het dagelijks leven uit naar zijn werknemers? Wat zegt het over de cultuur? Wat zegt het over zijn eigen geestelijke gezondheid en balans? Ik heb met hem te doen merk ik.
TIJDENS de Droomtour lukt het iedereen om in het gevoel te komen en dit met elkaar te delen terwijl na afloop er vooral reacties zijn die te maken hebben met ‘onveilig voelen’, ‘je gevoel op tafel moeten gooien’… ik mis de professionele houding om dit in het licht te zien van hun cultuur en wijze van communiceren met elkaar. Ik betrek het op mezelf, juist omdat het de eerste keer is dat ik dit in een teamverband doe. Een deelneemster vraagt: wat zou je nu verder adviseren, wat kunnen we ermee? Ik zeg: ik vraag me af of ik nu antwoord moet geven of een vraag terug moet stellen want jullie hebben zélf heel veel naar boven gekregen.. Waarna ik aan de andere kant van de tafel hoor fluisteren, oh daar heb je de coach.. bah, ik krijg er geen fijn gevoel van. Ik spreek hardop uit wat ik hoor en wat ik zelf denk en geef haar daarna antwoord op haar vraag. ‘ Als jullie vooral in teamverband, verbonden met elkaar, met plezier willen werken aan een gemeenschappelijk doel, dan kan dat niet als jullie in de ratio blijven hangen, dan zal er toch ook een verbinding moeten komen met het gevoel.’ Ineens zie ik mensen ja-knikken om me heen en voel dat ik draagvlak heb. M’n stem trilt er van en ik voel dat het menens is wat ik zeg. Een beetje gedesillusioneerd ga ik de deur uit.
Dinsdag. Zoonlief gaat uitdelen, de bananenbootjes en appelauto’s staan netjes klaar en daar gaat hij, bijna voor het laatst naar de peuterspeelzaal. ’s Middags staat de volgende uitdeelhandel klaar voor de creche en de BSO waar hij al een maand niet meer kwam, maar wel afscheid wil nemen.
Die avond zit ik bij een diner van het vrouwen netwerk Bites en business aan tafel met vrouwen uit het Blijf(van m’n lijf) huis. Een speciale avond, gericht op inspiratie halen en brengen. Iedereen mag een vraag op een envelop schrijven die de groep doorgaat. Iedereen mag tips en antwoorden op een briefje schrijven en in die envelop stoppen voor de vragenstelster.
Tegenover mij zit een russische vrouw die graag een week op vakantie zou gaan met haar zoon van 6 maar daar geen geld voor heeft. Op mijn vraag: waarom geen drie weken? En waarom niet naar Italië als dat is wat je wilt? Antwoord ze: ‘ja dan denken de anderen, wat is die vrouw brutaal dat ze dat vragen durft’. Waarna ik het podium opstap en zeg: Droom! Spreek uit wat je écht wilt en laat je niet weerhouden door de stemmetjes in je hoofd.
Daarnaast een vrouw met rheuma en twee kleine kinderen die nog iedere nacht schrikkerig wakker worden door een naar verleden. Ze heeft een opvoedvraag op haar envelop geschreven. Ik vraag naar de precieze situatie en word geraakt. Ze heeft pijn van de rheuma, slaapt onvoldoende en voelt zich onmachtig en schuldig over haar korte lontje naar haar kleintjes die een naar verleden hebben. En dan de Braziliaanse die ik best aardig verstaan kan, ze gaf me een slappe hand bij binnenkomst en ik zou haar makkelijk over het hoofd kunnen zien. Ze zou graag Nederlands leren…. Ik vertel haar dat ik merk dat ik degene ben die vragen stelt maar dat zij niet uit zichzelf praat. Op mijn vraag hoe dat komt antwoordt ze: omdat ik geen Nederlands kan! Dat klopt niet, zeg ik, ik heb je tot nu toe prima verstaan! Je eigen stem in je hoofd houdt je tegen om het Nederlands te verbeteren! Knoop een gesprekje aan met mensen in een winkel, bij de bushalte… stel mij eens een vraag bijvoorbeeld! Waarna ik stil hield en ik haar opeens hoorde vragen: wat doe jij voor werk? …
’s Nachts kan ik niet slapen. De vakantie van de russiche vrouw moet er komen, die vrouw met rheuma en schrikkerige kinderen kan ik toch wel een beetje helpen? Die stille Braziliaanse zou een cursus Stembevrijding kunnen doen… En god wat heb ik het rijk met rust, veiligheid, kinderen die in een gezonde sfeer opgroeien… en die VANZELFSPREKENDHEID dat dit er is.. BAH!
Woensdag het paasontbijt. De bedoeling is dat je een LEUK doosje knutselt met een ontbijt voor een ander kindje.. Uiteindelijk lukt het maar de druk wordt me te groot. Ik ben moe.
Thuisgekomen, woensdag 10u een Droomtour via Skype met iemand die zich op twitter voordoet als @MetAandacht. Ik heb haar intuïtief uitgekozen om een Droomtour cadeau te doen. Wat een bijzondere ervaring wordt dat zeg! Bij Droomtour is het de ‘bedoeling’ is dat je drie mensen noemt die jou inspireren en die ook gaat bezoeken (al visualiserend). Alleen zij wíl niemand ontmoeten, ze wil vooral rust! .. uh.. daar gaat m’n concept denk ik nog.. maar nee…loslaten en kijken wat er komen gaat. En of er wat komen gaat! De droomtour start na drie kwartier voorgesprek over haar aanvangs vraag, haar focus waarmee ze de Droomtour in gaat. Uiteindelijk praten we nog na en ronden we na twee uur af. Ik ben compleet voldaan, gelukkig, krachtig terug in mezelf en wil hier mee doooooor!
