Goedkeuring

Een hele tijd geleden nam ik na een sessie ergens korreltjes (soort van homeopathisch middel) met de naam ‘Goedkeuring’.

Goedkeuring van mijzelf, dat ik niks Moet maar Mag. Ja, we Moeten geboren worden en we Moeten weer doodgaan, de rest is eigen keuze. Vaak is het wel beter om bepaalde dingen wel of niet te doen, alleen is dat dan weer een keuze. Maar ik dwaal af.

Is dat een luxe situatie, niets Moeten , alleen Mogen? Wil ik iets ? Dan doe ik iets. Wil ik niets?
Dan komt mijn Ego om de hoek kijken, die Babbelbox die zegt, die zei, dat ik het niet kon, niet goed genoeg deed, ik niets was. Ja, die is er ingewreven door … en ja, ik heb daar aan gewerkt.

Hoe kwam het dat, wat ik wilde, onvoldoende uit mijn handen kwam? Te hoge verwachtingen? Kwaliteit voldoende zeg ik en in mijn hoofd is dat stemmetje, de Babbelbox er weer. Wat is ze veel aanwezig geweest, totdat ik met haar ging praten, schrijven, alles schreef ik op, iedere gedachte, ieder actie. Op een gegeven moment houdt ze zich stil en op de achtergrond.

En nu, hoe is het nu? Het is een speel- kameraadje geworden, die Babbelbox. Ik heb haar bedankt dat ze er was, dat ik het fijn vond dat ze me op tijd waarschuwde wanneer er “gevaar” dreigde. Alleen waarschuwde ze te pas en te onpas, en dat is onprettig. Ik was het zat en toen….We hebben na veel overleg een deal gesloten. Ik wil enkel positieve feedback van haar. Ik wil horen wat ik wél goed kan. Dat ik wellicht andere kanalen kan zoeken, meer of anders mijn schouders er onder zetten.

Waar we het nog meer over hadden? Ze had me in het verleden meer richting kunnen geven, ze had kunnen zeggen wat wél mogelijk was en dat ze moet stoppen met beren op mijn weg te plaatsen. Of plaatse ik die beren zelf? Leg ik het nu buiten mezelf neer? Ik heb toch steeds keuzes gemaakt?

Ik zie een beeld voor me, al de stemmetjes die we vaak in ons hebben verenigen zich in één gedaante en onze Babbelbox is er ook een. Ze willen de degens kruisen, zoals vroeger gebeurde bij een geschil. Behendigheid speelt een rol. Het zwaard van de ander in de gaten blijven houden. De juiste houding, de juiste positie innemen en daar gaat het gekletter van de zwaarden. Klets , klets, roetsj, roetsj.
Steeds weer komt er een kracht en macht bij kijken. Komt er een winnaar uit de strijd?? Dan is het moment daar, dat beiden, moe en voldaan, elkaar de hand schudden.
Ze gaan in vrijheid weer verder, ze hebben elkaar de mond gesnoerd.
Goedkeuring heeft haar werk gedaan.