~ ~ ~
ik laat niemand zo heel dichtbij
omdat ik zelden het gevoel heb oprecht ‘mijzelf’ te kunnen zijn
en van weinigen de spelregels van het levensspel begrijp
wat ik voel en ervaar is oprecht
jammer er woorden aan te willen geven
waardoor het een zeepbel lijkt en uit elkaar spat
angst uit het verleden
legt een deken over de toekomst
waardoor er geen ‘nu’ lijkt kunnen te zijn
onbevangen als een kind wil ik jouw vriendje zijn
“voor de rest van mijn leven” zoals een kind dat zegt
en in dit verhaal zijn wij de spelers die het plaatje vormen
leeg doek, kwasten en verf
ik zet de eerste penseelstreek op het doek
ruimte latend voor jouw vormen en kleuren
~ ~ ~
