Bron: www.sxc.hu
Soms moet je iets tot aan de grond terugsnoeien. Moet je lef hebben. Vertrouwen hebben dat er iets mooiers voor terug komt. Snoeien in mijn leven. Grondig en drastisch. Net als in de tuin.
Veel stukken verwijder ik met wortel en al. Voorgoed. Om nooit weer terug te laten komen. Als een ander het kan en wil gebruiken: prima, maar voor mij is het onkruid. Ik kan en wil er niks meer mee. Nooit meer. Zoek het maar uit. Veel plezier ermee!
Ik beloof mij dat ik het toekomstige onkruid vaker zal verwijderen. Want het vertroebelt mijn beeld van moois, leidt af en trekt energie weg bij dat wat ik wél graag wil laten groeien.
En dat afgedankte plantje in de hoek dat ik wilde bewaren omdat er een herinnering aan zat, ook dat gaat weg. Het dient nergens meer voor. Ik vind het niet mooi en het confronteert mij met dingen die nu verre van belangrijk voor mij zijn. Is wel goed zo, tijd om plaats te maken voor nieuws wat voor nú bij mij past.
Nu heb ik een stoere bui, dus stroop ik mijn mouwen op en verwijder alles wat er uit mag. Weg ermee. Eruit. Voorgoed. Even een lege tuin voor nu. Voor even, om ruimte te geven aan al het moois dat ik wél alle ruimte wil geven en mijn leven.
Maar eerst de schop erin. Alle overtuigingen en andere ellende waar ik last van heb, alle ‘vervuilde grond’, eruit en een nieuwe basis leggen. Alles wat diep zit naar boven halen en daar waar nodig vervangen.
Het zal nooit meer zo’n volle tuin zijn met onrustige verzamelingen. Vanaf nu is mijn tuin, mijn leven, er een die aandacht krijgt omdat ik er blij mee zal zijn. Ruimte en aandacht voor dat wat er leeft. Het zal volop zon en bescherming krijgen.
Iets zaaien en het uit de grond kijken in de hoop dat het sneller gaat groeien: dat werkt dus niet. Helaas. Vaak geprobeerd, maar ‘pleasen’ heb ik buiten bij de weg gezet. “Gratis mee te nemen”. Voor iemand die het, net als ik, ook wil proberen of het werkt.
Lange tijd leek ik er plezier van te hebben, bracht het kleine momenten van geluk en moois, om achteraf te concluderen dat die eigenlijk zó weinig levensvatbaar en kwetsbaar waren en ik er zoveel tijd, energie en aandacht aan moest geven dat het ten koste van mijn eigen energie ging en mijn eigen levensbloem er slap van ging hangen en verwelkte.
Ik voel mij als een onbevangen kind. Wat angstig, verlegen blosend en onderzoekend naar wat ik zaaien wil nu IK bepaal wat er in mijn tuin mag groeien. Niet wetend welke vormen het écht kan aannemen.
Hoogste tijd om ruimte te maken en liefde te zaaien, zien groeien, laten bloeien en te oogsten om het oprecht en onvoorwaardelijk te kunnen geven en te ontvangen, op welke manier en in welke vorm dan ook . . .
~ ~ ~
~ ~ ~
Deze blog is onderdeel van #WOT (WRITE ON THURSDAY) met deze week als onderwerp Verlegen
Zie voor uitleg en andere #WOT-schrijvers blog van Karin
Zie ook mijn andere #WOT-blogs
